Με έχουν πιάσει οι μαυρίλες μου, πάλι, κ για να πω την αλήθεια τις βαριέμαι. Χωρίς λόγο κ αιτία, κ ενώ ήμουν κάπως καλύτερα, ξαφνικά, τσουπ, ξανάπεσα στα άδυτα της σκοτεινιάς μου. Σαν να πεθαίνω, ένας θάνατος επαναληπτικός, χωρίς ουσία. Πόσο ακόμα να βουτήξω στο "μέσα" μου, τι άλλο να βγάλω;

Νιώθω να μην έχω δύναμη για τίποτα, όλα τόσο μάταια.

Ίσως να φταίει που κ οικονομικά είμαι ακόμα πολύ χάλια κ προσπαθώ να ορθοποδήσω όπως όπως, κάτι από δω, κάτι από κει, δανείζομαι ακόμα από φίλους για να κλείσω τρύπες κ να ανοίξω άλλες, κ όλα σαν κύκλος που δεν τελειώνει πουθενά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει σύντροφος εδώ κ τέσσερα χρόνια, τίποτε σημαντικό, τίποτε ουσιώδες.

Ίσως παραξενέψα κ γω. Τι επιζητώ: έναν σύντροφο, γιατί το σεξ έτσι ξερό, μου φαίνεται ανούσιο, μόνο όταν τα λαμπάκια πιάνουν κόκκινα, το επιζητώ, φευγαλέα σαν μια ονείρωξη, κ ύστερα όπως κ πριν, στην απέραντη μοναξιά.

Κ όμως δεν είμαι μόνος σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι, έχω πολλούς φίλους, φίλες που κ αυτοί στο ίδιο αυτό μονοπάτι βρίσκονται.

Κ τι να κάνουμε, που να ξεχυθούμε, που να βρούμε το ζητούμενο, στα bar? στο τυχαίο κάπου;

Ατελείωτες ώρες ανησυχίας, βαρέθηκα αυτό το μοναχικό ταξίδι, θέλω να δοθώ κ δώσω, να στρογγυλέψουν τα όνειρα μου, να πάρουν μορφή, ουσία, μια διαδρομή, ένα υπέροχο ταξίδι.

Υπάρχει κανείς που να ακούει;

Έρχεται η Άνοιξη σιγά-σιγά, κ έβαλα φωτογραφία την Μπουκεμβίλια μου από το παλιό μου σπίτι, τώρα ακόμα "κοιμάται", προσπαθεί να αναρρώσει από το παγετό των προηγούμενων ημερών. Την περιμένω να πρασινίσει κ κάποια από αυτά θα γίνουν αυτό το υπέροχο κοκκινωπό χρώμα. Πέρυσι ανάμεσα στα κόκκινα έβγαλε σ ένα κλαδί κ πορτοκαλί λουλούδια. Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις πως λίγο λίγο φυτρώνουν τα φυλλαράκια τους, ύστερα μπουμπουκιάζουν, ανοίγουν κ χαρίζουν τα όμορφα χρώματα τους, τις ουράνιες μυρωδιές τους.

Έρχεται κ η Καθαρή Δευτέρα, κ μαζί της οι ανάμνησης από τον Πατέρα μου. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που πέθανε. Ακόμα κ τώρα μετά από χρόνια αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μας αν ακόμα ζούσε. Παρότι έχει πεθάνει πριν από 37 χρόνια, θυμάμαι ακόμα το πρόσωπο του, παρότι δεν τον ζήσαμε πολύ, έλειπε συνεχώς για δουλειές. Ο μόνος χρόνος που τον θυμάμαι ήταν ο χρόνος που ήταν άρρωστος κ ήταν συνέχεια κλεισμένος, ανήμπορος μέσα στο σπίτι. Εμείς μικρά, δεν καταλαβαίναμε τι ακριβώς συνέβαινε, ήταν όμως η πρώτη φορά που είμαστε μαζεμένοι όλοι η οικογένεια, τα αδέλφια μου, η Μάνα μας, ο Πατέρας μας, ο σκύλος μας, η γάτες μας, όλοι μαζί. Θυμάμαι ότι πέθανε σχεδόν στα χέρια μας. Τι θυμήθηκα....

Η νύχτα στο μεγαλείο της κ γω ζώ τις αναμνήσεις μου, σκοντάφτω σε λεπτομέρειες που παλαιότερα δεν έδινα σημασία, σαν άνοιξε κάποιο ξεχασμένο μπαούλο κ ξεχύθηκαν αναμνήσεις πολλές κ όλες μαζί. Ίσως να φταίει η ηλικία μου.

Πάω για ύπνο, παρότι δεν νυστάζω, αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα κλάματα να με κυριεύσουν για πολύ ακόμα, πάω να ονειρευτό τον άνθρωπο που θα με αγαπήσει...

Καληνύχτα