Μια φίλη από τα παλιά

Από χθες είμαι άνεργος

Πάλι τρέξιμο,  νέα δουλειά. 

Μέσα στα τελευταία 4 χρόνια, έχω αλλάξει πολλές δουλειές, ίσως να φταίω κ γω σε αυτό, αλλά το τελευταίο ήταν από το πουθενά σαν γροθιά στο στομάχι, τέλος πάντων, δεν χάνω το κουράγιο μου, μετά από το ξαφνικό τλφ μιας πολύς καλής μου φίλης που μου είπε ότι την Μ. Τρίτη πέθανε ο πατέρας της.

Δεν το γνώριζα πολύ καλά, τον είχα γνωρίσει όταν μέναμε κ οι 2 στον Βύρωνα, κ ήμασταν γειτόνια -έτσι λέω όσους μένουμε στην ίδια περιοχή κ ας μας χωρίζουν ολόκληρα τετράγωνα κ δρόμοι-, πέθανε ξαφνικά από κάτι που μόνο εκείνος γνώριζε το πόσο σοβαρό ήταν.

Το τηλεφώνημα της, με επανέφερε στην κανονική πραγματικότητα, με έβγαλε από την μονόπλευρα μου, γιατί έτσι σκεφτόμουν, μόνο από το δικό μου συμβάν. 

Μιλήσαμε πολύ ώρα κ νομίζω όπως κ εκείνη έτσι κ γω, "ξεκουραστήκαμε" από τα βάσανα μας, οι φωνές μας ηρέμησαν κ πιο πολύ η δική της που τλφ για παρηγοριά. 

Μου τηλεφώνησε λίγα λεπτά πριν κοιμηθώ, δεν είχα κλείσει το κινητό μου ακόμη, όταν χτύπησε το τλφ κ μια θλιμμένη φωνή μου είπε "κοιμάσαι?" κ είπα "έτοιμος είμαι. Συμβαίνει κάτι?", στην αρχή δεν μου έλεγε κάτι συγκεκριμένο κ της είπα να μιλήσουμε αύριο, πριν κλείσει το τλφ μου πέταξε "πέθανε ο πατέρας μου" κ έκλεισε το τλφ.

Άνοιξα την ατζέντα μου κ βρήκα το νούμερο του σπιτιού της, στο διάολο κ ο ύπνος, ούτως ή άλλως θα κοιμόμουν έτσι από ανία, από συνήθεια επειδή δεν έχω κάτι άλλο να κάνω, σχημάτισα τα νούμερα κ της μίλησα, "πότε? που?" ήμουν όλο ερωτήσεις, μετά συνειδητοποίησα πως Μ. Πέμπτη είδα τον πατέρα μου στον ύπνο, περίεργο, το μόνο που ήξερα για τον μπαμπά της ήταν ότι ήταν από τον ίδιο νομό, έπειτα θυμήθηκα ότι μου ήρθε στο νου σαν σκέψη το απόγευμα "τι να κάνει αυτό το κορίτσι".

Τελικά τα πνεύματα μας συναντήθηκαν

Πόσο στεναχωρήθηκα, γιατί δεν είναι μόνο αυτό, αλλά από πίσω κρύβεται μια μεγάλη τραγωδία που θα την βασανίζει για πολύ καιρό ακόμα.

Δύσκολη που είναι η ζωή 

όταν δεν έχεις να την μοιραστής....