Όταν ήμουν μικρός, φορούσα γκρίζο, πράσινο, σάπιο μήλο-ήταν της μόδας την δεκαετία του 70, αυτό το χρώμα-,κάποιες φορές κόκκινο, Μπορντό
Στην δεκαετία του 80 φορούσα μαύρα, βαθύ πράσινο, σκούρο μπλε, ήταν κ η μουσική τόσο μηδενιστική που το μαύρο αντιπροσώπευε όλη την κατάσταση.
Όταν μπήκε η δεκαετία του 90, ερωτεύθηκα σφόδρα μια αιθέρια ύπαρξη κ εγκατέλειψα για πάντα την σκοτεινιά του μαύρου χρώματος, ερωτεύθηκα τα χρώματα που μου θύμιζαν την παιδική -εφηβική μου ζωή.
Θυμάμαι όταν πέθανε ο πατέρας μου, η μάνα μου τότε 35αρα, φορούσε μαύρα, κ το γλυκό της πρόσωπο χανόταν στην σκοτεινιά. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησε να τα φοράει, χάρηκα όταν ξανάρχισε να φοράει χρώματα, ήταν πάνω στο άνθος της ηλικίας της.
Από την δεκαετία του 90 κ μέχρι σήμερα πολύ σπάνια φοράω κάτι μαύρο πάνω μου, κ αν κάποιες φορές φοράω, βάζω πάνω του μια κονκάρδα ή κάτι που να σπάει αυτήν την μονοτονία.
Αυτό που είναι παράξενο, είναι πως ηλιόλουστη χώρα όπως η Ελλάδα κ όμως οι περισσότεροι φίλοι μου, αλλά κ άγνωστοι φοράνε με άνεση τα μαύρα, σαν να τους δίνει το κύρος που τους λείπει, ενώ τόσο δεμένοι θα ήταν με το φως που μας κατέχει αν φορούσαν κάποια χρώματα πάνω τους που θα τους ζωντάνευαν, θα τους δίναν ζωή κ λάμψη.
Όμως οι περισσότεροι ντρέπονται να τα φορέσουν, μήπως κ τους κράξουν, μήπως κ τους πουν "αδελφές", δεν σκέφτονται πως ούτως ή άλλως με την ζωή που κάνουν το κρυφοκράξιμο το τρώνε.
Από την άλλη σκέφτομαι πως όσο πιο απλή κάνουμε την ζωή μας τόσο καλύτερα είναι, "ποιος δίνει σημασία στα ρούχα πια, τα χρώματα θα σκεφτόμαστε".
Βλέπεις πως οι πιο "εναλλακτικές" φυλές ντύνονται με χρώματα κ καθόλου δεν τους νοιάζει τι θα πουν οι γύρω.
Εγώ πάντως τους γύρω καθόλου δεν τους λογαριάζω, αλίμονο, αν άκουγα τι κ πως από τον καθένα, θα είχα αυτοκτονήσει Αυτός ήταν κ ο συνεχής τσακωμός με την μάνα μου, την ένοιαζε τόσο πολύ το τι θα πει ο κόσμος, δεν έχει καταλάβει πως, όπως κ να είσαι κ ο καλύτερος άνθρωπος να είσαι, κ ποτέ σου να μην έχεις δώσει αφορμή, ο κόσμος πάντα βρίσκει κάτι να πει, γιατί τέτοιος λαός είμαστε, μας αρέσει να κουτσομπολεύουμε τους άλλους, για να δείξουμε την δήθεν δικιά μας ανωτερότητα σε σχέση με αυτούς.
Πριν από 5 χρόνια σχετιζόμουν με έναν άνδρα που είχε το κακό συνήθειο να "μιλάει" για τους πάντες κ τα πάντα που έβλεπε στον δρόμο. Μια μέρα τσακωθήκαμε άσχημα, του είπα πως ο καθένας είναι ελεύθερος να φοράει ότι θέλει κ να είναι όπως του αρέσει, ούτως ή άλλως όλα είναι υποκειμενικά, τίποτα δεν είναι ένα, υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές αλήθειες , οσεςείναι κ οι φυλές εδώ πάνω.
Την δεκαετία του 70 κ 80, ίσως οι πιο παλιοί διαφορετικοί σε ύφος θα θυμούνται πόσο δακτυλοδεικτούμενος ήταν κάποιος που φορούσε σκουλαρική κ αναλόγως σε ποιο αυτί κ τι δήθεν συμβόλιζε το καθένα, αν κάπνιζες στριφτά τσιγάρα ήσουν οπωσδήποτε ναρκομανής, αν είχες μακρυά μαλλιά ήσουν βρομιάρης, αν είχες τατουάζ είχες πάει φυλακή, κλπ κλπ κ αυτά τα ίδια συνεχίστηκαν κ στην δεκαετία του 80, με έξαρση λόγω του πανκ, όπου πηγαίναμε για φαγητό νεκρική σιγή, μας διώχνανε, μας πηγαίναν στα κρατητήρια η αστυνομία κ μας πλάκωναν στο ξύλο, μόνο κ μόνο επειδή τους ενοχλούσε η εμφάνιση. Αυτά του είπα όταν τσακωθήκαμε κ του εξήγησα πόσο άνετος νιώθω που από τα μέσα της δεκαετίας του 90 όλα αυτά αλλάξαν, όχι βεβαία παντού, αλλά στα περισσότερα.
"Κράτα την γνώμη σου για την πάρτη σου" κ από τότε δεν ξαναμίλησε για άλλους μπροστά μου.
Σε γενικές γραμμές δεν μπορώ την μικρότητα των άλλων, ας νιώσουμε ελεύθεροι, ποίος είμαι εγώ που θα καταδικάσω τον καθένα πως θα ντύνεται κ τι θα φοράει.
Ιδίως όταν ακούω κάποιους "ρατσιστές" που λένε ότι οι ευτραφείς δεν πρέπει να πηγαίνουν για κολύμπι γιατί δεν αντέχουν να βλέπουν τους πατσάδες να κρέμονται
Τι κοινωνικός ρατσισμός είναι αυτός, πως μας έχουν καταντήσει έτσι, μας έχουν ποτίσει με τα πρότυπα που πρέπει να έχουμε, να είμαστε, να γίνουμε.
Τους βαριέμαι όλους αυτούς, όλους.
Άλλαξα το χρώμα από μαύρο σε βαθύ μπλε, το βαθύ της θάλλασας, το χρώμα που αγάπησα στα κύματα του Λιβυκού Πελάγους, στα βουβά κύματα της Γαύδου, στο βαθύ χρώμα του Ουρανού λίγο πριν βραδιάση ή λίγο πρίν ξημερώση. Είναι το χρώμα του Νερού που τόσο αγάπαω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου