Πέρασε ήδη μια βδομάδα από τότε που γύρισα κ δεν έχω ακόμη καταλάβει που είμαι. Μπήκα κάπως απότομα στην καθημερινότητα, από την μια, το κρύωμα που καλά κρατεί ακόμα, από την άλλη 4 συνεχόμενα djιλίκια - δεν παραπονιέμαι -ήταν πολύ καλά, ιδίως παρασκευή που ήρθαν φίλοι παλιοί αλλά κ νέοι από το καλοκαίρι, αλλά κ χθες το απόγευμα που ήρθαν πάλι κάποιοι φίλοι κ ο συγκάτοικος.
Προσπαθώ να βρεθώ μέσα στον "κόσμο" μου, έρχονται κ τα γενεθλεία μου, το σάββατο κ δεν ξέρω ακόμα αν είμαι σε φάση να κάνω κάτι μεγάλο στο σπίτι, γιατί θα είναι πολύς κόσμος κ δεν ξέρω αν είμαι σε αυτή την φάση.
Το σίγουρο είναι ότι μου λείπει πολύ η θάλασσα, οι πρωϊνές μου βουτιές, ο βυθός, ο καθαρός ουρανός, οι λιτές εικόνες της καθημερινότητας μου εκεί στο νησί.
Τι είναι αυτό που με κρατάει εδώ σε αυτήν την μεγάλη πόλη, που δεν συμπαθω, παρά ελάχιστες φορές, όταν σε αυτό συνησφαίρουν οι φίλοι μου, οι οικογένεια μου, κάποιες σπαρτές εικόνες που δίνουν ένα άλλο νόημα στην ζωή μου, λίγες φορές, τόσες λίγες.
Με το σπίτι, προσπαθω να δω που είμαι, όταν τα περισσότερα πράγματα μου είναι κλεισμένα στο πατάρι κ στις ντουλάπες κ ακόμα κ εδώ νιώθω να μην έχω "τοποθετηθεί", ελαφρώς ξένος.
Όχι ότι μου έχει κάνει κάτι ο συγκάτοικος, κάθε άλλο, με φρόντισε, μετά από μια μεγάλη περιόδο θλίψης, όπου όλα ήταν μάταια, μου έδωσε χαρά η αλλάγη, με ξένοιασε από έγνοιες.
Μπορεί να είμαι παραπονιάρης, υπάρχει κ το άλλο φλέγον θέμα του συντρόφου, που ακόμα η θέση είναι κενή.
Δοκίμασα κάθες είδους τρόπου για να το καλύψω, τίποτα κανένα αποτέλεσμα.
Πιάνω τον εαυτό μου, να δακρύζει μερικές φορές έτσι από μόνος του, σαν να πνίγομαι μέσα στα πολλά μου δάκρυα.
Είναι μεγάλη αυτή η απουσία κ με τρομάζει το ότι δεν αλλάζει κάτι.
Περνάνε τα χρόνια κ εγώ είμαι ακόμα στο ίδιο ράφι καθισμένος κ αγναντεύω το αγνώστο.
Περνάει ο καιρός.....
1 σχόλιο:
skeftesai ton anhoritismo?
Δημοσίευση σχολίου