Οι μέρες πέρνανε, οι σκέψεις περνάνε, οι άνθρωποι περνάνε, σαν ένα τραίνο με δίχως στάσης...

Από χθες νιώθω σαν να μην με χωράει το σπίτι μου, το σώμα μου, το μυαλό μου. Θέλω να φύγω μακρυά, κάπου να χαθώ σε έναν κόσμο που δεν με γνωρίζει.

Πάλι με "ρούφηξε" η μιζέρια της πόλης, όλα γίνονται αργά, νωχελικά, χωρίς ενέργεια. Πέρασε το καλοκαίρι κ όλοι οι φίλοι ξαναγύρισαν στις παλιές τους συνήθειες, όπως κ γω άλλωστε, στον μικρόκοσμο του τίποτα.

Εντάξει δεν ζω τόσο δραματικά, με τις δουλειές ζορίζομαι Μαγαζιά δεν υπάρχουν ώστε να με καλύπτουν, κολλητοί μου 2-3 χώρισαν, μετά από χρόνιες σχέσεις, το μόνο καλό που μου συμβαίνει τις 2 τελευταίες βδομάδες είναι που ξανάρχισα να γράφω μουσική.

 

Η πολή δεν με χωράει, την βαριέμαι, όπως βαριέμαι τον εαυτό μου σε τέτοιες περιόδους. Κλαίω συχνά τελευταία, για μια μόνιμη απώλεια που έχει κατοίκιση μέσα μου.

Είμαστε πολλοί σε αυτήν την πόλη που κυκλοφορούμε μονάχοι, αλλά δεν λυπάμαι τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο λυπάμαι κάποιους φίλους μου που είναι σε σχέση κ νιώθουν μόνοι τους.

Θέλω να ταξιδέψω, αλλά δεν θέλω να γυρίσω πίσω, όταν γυρνάω, η θλίψη στο που ζώ κρατάει ολοένα κ περισσότερο, όσο πιο πολύ πάω σε άλλη χώρα κ βλέπω καινούργια πράγματα, παρόλο που πεθυμώ τους φίλους μου, την οικογένεια μου, την γάτα μου, η επιστροφή είναι όλο κ πιο δραματική, σαν ένας κακός εφιάλτης.

Εγώ το λέω jet lang, αυτό που παθαίνουν όσοι ταξιδεύουν σε χώρες μακρινές κ κάτι παίζει με την ώρα, σε μας παίζει με την αθλιότητα που καθημερινά ζούμε κ ανεχόμαστε όλο κ πιο πολύ, σαν να μην μας αγγίζει η αλήθεια μας.