Το Σάββατο είχαμε κανονίσει με τον μεγάλο μου τον αδελφό να πάμε στα Άσπρα Σπίτια, το μέρος που μεγαλώσαμε τα παιδικά μας αλλά κ εφηβικά μας χρόνια. Μια συνάντηση με τους παλιούς μου συμμαθητές, αλλά κ διάφορους φίλους μου, από άλλες τάξεις, που όμως κάναμε πολύ παρέα.
Συγκίνηση μεγάλη, κάποιους είχα να τους δω κ 20 χρόνια.
Αλλαγμένoi όλοι, διαφορετικοί, πιο μεγάλοι, άλλοι παντρεμένοι, άλλοι χωρισμένοι, άλλοι ακόμη μόνοι τους όπως κ γω.
Βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα κ έπρεπε να σκαλίσω την μνήμη μου, να επαναφέρω τις γυμνασιακές μου αναμνήσεις, να συνδυάσω τα πρόσωπα που έβλεπα με τα πρόσωπα του τότε κ ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Κάποιοι είχαν αλλάξει πάρα πολύ, δεν μπορούσα καν να τους αναγνωρίσω, η μνήμη μου με πρόδιδε, είχα ξεχάσει των πιο πολλών τα ονόματα, τα πρόσωπα τους δεν μου λέγαν τίποτα, ντράπηκα, ρωτούσα "ποιος είσαι? ποια είσαι?" για να πάρω την απάντηση κ να βρεθώ μέσα στην μνήμη των παιδικών μου χρόνων κ να σκαλίσω από που τους ξέρω, ποιοι ήταν οι συμμαθητές μου, ποιες ήταν οι συμμαθήτριες μου.
Βέβαια κάποιους τους είχα ξαναδεί, τους πιο κολλητούς μου, τους αγαπημένους μου παιδικούς φίλους, που είχαμε ξανασυναντηθεί πριν από 2 χρόνια κ που η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη, τόσο που για μια βδομάδα έκλαιγα συνέχεια, που άφησα να περάσουν τόσα χρόνια χωρίς να δώσω σημεία ζωής, από μια βλακεία του μυαλό μου, σβήνοντας κάθε ίχνος από εκείνο το παρελθόν, λες κ αυτοί φταίγανε που τόσο ήθελα στα 15 μου χρόνια να φύγω από το μέρος που τόσο ωραία πέρασα τα παιδικά μου κ εφηβικά μου χρόνια, αλλά που όταν έφτασα στα 15 μου χρόνια, ένιωθα να πνίγομαι, γιατί το μυαλό μου ήθελε να πετάξει, να ζήση άλλα πράγματα, που εκεί δεν υπήρχαν.
Για πολλά χρόνια αρυόμουν κάθε επαφή με το μέρος, τους ανθρώπους, τους φίλους μου κ αυτό για φοβόμουν μην ανακαλύψουν την κρυφή μου ζωή, μια ζωή που στην Αθήνα άφηνα να εννοηθεί κ που δεν με ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι εδώ. Ίσως γιατί οι καινούργιοι μου φίλοι, αξιολογούσαν πέρα από την σεξουαλική μου ζωή κ δεν τους ένοιαζε.
Τι ήταν αυτό το κόλλημα μέσα μου, που ακόμα στους πιο κολλητούς μου εκεί δεν έχω τολμηση να τους το πω, ενώ κατά βάθος ξέρω ότι το ξέρουν, αλλά κανείς δεν ανοίγει αυτήν τη κουβέντα.
Τελικά σε εκείνη την πριν από 2 χρόνια συνάντηση, αποκάλυψα σε μια από τις παιδικές μου φίλες το μεγάλο μου μυστικό κ η απάντηση ήταν τόσο ομαλή, έτρεμα σαν φύλλο, λες κ αν το έλεγα θα σβηνόμουν από τις μνήμες τους, το είπα κ ξαλάφρωσα, ξαλάφρωσε κ εκείνη ζητώντας μου συγνώμη που όλα εκείνα τα χρόνια ποτέ δεν με ρώτησε πως ήταν η προσωπική μου ζωή, αλλά πως ήμουν ο μεγάλος της κολλητός που πάντα την άκουγα κ πάντα τη συμβούλευα κ εκείνη ήταν που συζητώντας με τους άλλους φίλους μας, σαν να ήθελε να βάλει τα πράγματα στην θέση τους το ανέφερε με τόση ειλικρίνεια δίνοντας μου την αληθινή θέση που είχα ανάμεσα τους κ πόσο την ευγνωμονώ για αυτό, που με έβγαλε από την δύσκολή απόφαση να τους το πω
Τάρα όλοι το ξέρουν κ μα την αλήθεια δεν τους νοιάζει, με αγαπούν όπως με αγάπησαν, όπως με αγαπούν οι φίλοι μου εδώ.
Όμως κάθε φορά που ξαναβρίσκομαι εκεί, νιώθω μεγάλη συγκίνηση, γιατί στριφογυρίζουν όλες μου οι αναμνήσεις, κ νιώθω ότι δεν πρόλαβα να κάνω όλα όσα ήθελα να κάνω, κ θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο τότε το 1972, που γνώρισα όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα αγαπώ για όλη μου την ζωή, να κάνουμε κ άλλα πράγματα.
Έτσι ήταν την Κυριακή, σαν βρεθήκαμε στην παραλία, βουτήξαμε όλοι μαζί στην θάλασσα, κ παίξαμε, γελάσαμε κάνοντας βουτιές από τις εξέδρες, κάνοντας ψευτοαγώνες, μιας κ οι περισσότεροι ήμασταν συναθλητές, γύρνωντας τον χρόνο πίσω, τότε που ήμασταν παιδιά.
Μου έλειψε ο παιδικός μου φίλος που σκοτώθηκε πέρυσι, είχα όμως την αίσθηση ότι ήταν μαζί μας, τον ένιωθα κοντά μου, ίσως γιατί ήμουν συνέχεια με την αδελφή του, κολλητή μου κ συμμαθήτρια μου, κ χωρίς να μιλάμε για εκείνον, οι σκέψεις μας συζητούσαν. Να είσαι καλά όπου κ να είσαι αγαπημένε μου.
Πάλι κλαίω.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως κατά την επιστροφή μου, ήταν πως μου ήρθε η βαθιά επιθυμία να αποκτήσω ένα σπίτι εκεί, κάποια στιγμή, για να πηγαίνω κ να αράζω.
Κ μου φάνηκε παράξενο, που παρότι έχω ταξιδέψει σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας αλλά κ στο εξωτερικό, ποτέ δεν ένιωσα τόσο βαθιά αυτή την επιθυμία, ίσως γιατί μεγάλωσα κ συνειδητοποίησα ότι αυτός ειναι ο τόπος μου. Μπορεί να γεννήθηκα στην Μασσαλία, να ζω στην Αθήνα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, όμως τα Άσπρα Σπίτια είναι ο Τόπος που με σημάδεψαν κ χαίρομαι πολύ που συνέβη αυτή η αποκάλυψή, γιατί θα μου δώσει την ευκαιρία να σκαλίσω πολύ τον παρελθόν που καταχώνιασα κ έκρυψα στα βάθη της ψυχής μου.
Αν κάποτε μου έλεγε κάποιος να ξαναδώ τους παλιούς μου φίλους των παιδικών μου χρόνων, θα αντιδρούσα, τώρα νιώθω καλά με τον εαυτό μου που ξαναβρέθηκα με τους αγαπημένους μου, κ πως μπορεί να περάσανε τόσα χρόνια απουσία μας, όμως τώρα που βρεθήκαμε νιώθω ευτυχισμένος κ δεν βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ.
Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι.
Βέβαια χρωστάω πολλά στον μεγάλο μου τον αδελφό, που με την επιμονή του αλλά κ την υπομονή του, να μας ξανά συνδέσει εκεί, να βρει τις ρίζες του, όπως έχει κάνει στο παρελθόν για την οικογένεια του Πατέρα μου, την οικογένεια της Μητέρας μου, που παλιά τα θεωρούσα όλα αυτά βλακείες, αχ πόσο άδικο είχα, κ πόσο τον ευγνωμονώ για αυτό, να είσαι καλά αδελφέ μου.
Πάλι κλαίω
