κάποιες φορές....

τα σύννεφα παίζουν πάνω από τον Λυκαβητό μαζί με τις σκιές από τις άκρες των φυτών που φτάνουν για να συναντήσουν το ερχόμενο σκοτάδι ...

είναι κοντά.....

είναι μακρία....

φεύγει......

μια άσπρη μέρα

χιόνησε, επιτέλους!! δεν αγαπάω το κρύο, δεν μου αρέσει να είμαι συνέχεια κουκουλωμένος, όμως το χιόνι έιναι άλλο πράγμα. ίσως γιατί είναι μια σπάνια εικόνα εδω στην αθήνα. εχω πολλές αναμνήσεις παιδικές στο βουνο με χιόνι. παρότι δεν μου αρέσει το κρύο, το τσουχτερο κρύο με αναζωογωνεί. περίεργο, αλλόκοτο.... έχει ήλιο, εχει πολύ κρύο. προτιμώ την ζέστη, η ζεστη μου προκαλέι μια αίσθηση ελευθερίας, ανεμελιάς. δεν είμαι στα πολύ καλά μου. το αιώνιο πρόβλημα της απουσίας του συντρόφου με ξανατυρανά... έχω χρόνια να νιώσω την αφή από ένα χάδι, ένα φιλι, μια ματιά... δεν τα αρνιέμε, αλλά δεν τυχαίνουν.... πρέπει να τα κυηγήσω με τον γνωστό τρόπο...μεσα από μια οθόνη...κ με διαλύει η σκέψη ότι πρεπει να καταφύγω εκεί....απαρνήθηκα αυτήν την ιδιότητα, τόσο ψυχρή κ τόσο προβλέψιμή.... κάνει κρύο, η σόμπα είναι ανάμενη, έρχετε ζέστη, αλλά το μεσα μου είναι κρύο..... ας περιμένω....έχω ελπίδα πως κάποιος θα έρθει να ζεσταθεί μαζί μου....