Miss Souko

Κάνει ζέστη σήμερα, μοιάζει με καλοκαίρι, αποπνικτική ατμόσφαιρα, πολύ νέφος με υγρασία.

Νυστάζω, αλλά πρέπει να ετοιμάσω τα βινύλια μου κ κάποια cd.

  Έχουμε πάρτι σήμερα, το 1ο αυτού του χρόνου. 

Διάθεση μάλλον περίεργη.

   Αναλώθηκε πολύ αυτές τις μέρες σε "τυφλά" ραντεβού, άγνωστοι μέσα στο άγνωστο. 

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ το ίδιο πρόσωπο που έχει 3 κ 4 ζωές , 3 κ 4 διαφορετικές προσωπικότητες.

  Η Souko  δίπλα μου γουργουρίζει, σκύβω δίπλα της κ με πλένει, μου πλένει όλο μου το κεφάλι, βάζει το μπροστινό της πόδι πάνω στο μάγουλο, προσέχοντας μην με τρυπήσει με τα νύχια της κ αρχίζει το πλύσιμο, το δικό της κ το δικό μου. 

Με καταλαβαίνει πότε δεν είμαι καλά, το νιώθω, ανεβαίνει στα πόδια μου κ έρχεται κοντά στο αυτί κ σαν να μου ψιθυρίζει γουργουρίζοντας "όλα θα πάνε καλά, εγώ είμαι εδώ".  

  Θυμάμαι όταν πριν 2 χρόνια σκοτώθηκε φίλος κ ήμουν σε άσχημα χάλια, πόσο περιποιητική ήταν, αν μπορούσε να μου μαγειρέψει, θα το έκανε.

Ο συγκάτοικος μου έχει γοητευθεί από την Souko. 

  Του αρέσει που είναι πολύ κοινωνική, επικοινωνεί, μιλάει, βγάζει κραυγούλες, αναλόγως τι θέλει να μου πεί. Έχω μάθει κάθε φωνούλα της για ποιό λόγο είναι. 

Την λατρεύω.

Οι μέρες πέρνανε, οι σκέψεις περνάνε, οι άνθρωποι περνάνε, σαν ένα τραίνο με δίχως στάσης...

Από χθες νιώθω σαν να μην με χωράει το σπίτι μου, το σώμα μου, το μυαλό μου. Θέλω να φύγω μακρυά, κάπου να χαθώ σε έναν κόσμο που δεν με γνωρίζει.

Πάλι με "ρούφηξε" η μιζέρια της πόλης, όλα γίνονται αργά, νωχελικά, χωρίς ενέργεια. Πέρασε το καλοκαίρι κ όλοι οι φίλοι ξαναγύρισαν στις παλιές τους συνήθειες, όπως κ γω άλλωστε, στον μικρόκοσμο του τίποτα.

Εντάξει δεν ζω τόσο δραματικά, με τις δουλειές ζορίζομαι Μαγαζιά δεν υπάρχουν ώστε να με καλύπτουν, κολλητοί μου 2-3 χώρισαν, μετά από χρόνιες σχέσεις, το μόνο καλό που μου συμβαίνει τις 2 τελευταίες βδομάδες είναι που ξανάρχισα να γράφω μουσική.

 

Η πολή δεν με χωράει, την βαριέμαι, όπως βαριέμαι τον εαυτό μου σε τέτοιες περιόδους. Κλαίω συχνά τελευταία, για μια μόνιμη απώλεια που έχει κατοίκιση μέσα μου.

Είμαστε πολλοί σε αυτήν την πόλη που κυκλοφορούμε μονάχοι, αλλά δεν λυπάμαι τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο λυπάμαι κάποιους φίλους μου που είναι σε σχέση κ νιώθουν μόνοι τους.

Θέλω να ταξιδέψω, αλλά δεν θέλω να γυρίσω πίσω, όταν γυρνάω, η θλίψη στο που ζώ κρατάει ολοένα κ περισσότερο, όσο πιο πολύ πάω σε άλλη χώρα κ βλέπω καινούργια πράγματα, παρόλο που πεθυμώ τους φίλους μου, την οικογένεια μου, την γάτα μου, η επιστροφή είναι όλο κ πιο δραματική, σαν ένας κακός εφιάλτης.

Εγώ το λέω jet lang, αυτό που παθαίνουν όσοι ταξιδεύουν σε χώρες μακρινές κ κάτι παίζει με την ώρα, σε μας παίζει με την αθλιότητα που καθημερινά ζούμε κ ανεχόμαστε όλο κ πιο πολύ, σαν να μην μας αγγίζει η αλήθεια μας.

χάθηκε στον παρελθόν το καλοκαίρι

Πέρασε ήδη μια βδομάδα από τότε που γύρισα κ δεν έχω ακόμη καταλάβει που είμαι. Μπήκα κάπως απότομα στην καθημερινότητα, από την μια, το κρύωμα που καλά κρατεί ακόμα, από την άλλη 4 συνεχόμενα djιλίκια - δεν παραπονιέμαι -ήταν πολύ καλά, ιδίως παρασκευή που ήρθαν φίλοι παλιοί αλλά κ νέοι από το καλοκαίρι, αλλά κ χθες το απόγευμα που ήρθαν πάλι κάποιοι φίλοι κ ο συγκάτοικος.

Προσπαθώ να βρεθώ μέσα στον "κόσμο" μου, έρχονται κ τα γενεθλεία μου, το σάββατο κ δεν ξέρω ακόμα αν είμαι σε φάση να κάνω κάτι μεγάλο στο σπίτι, γιατί θα είναι πολύς κόσμος κ δεν ξέρω αν είμαι σε αυτή την φάση.

Το σίγουρο είναι ότι μου λείπει πολύ η θάλασσα, οι πρωϊνές μου βουτιές, ο βυθός, ο καθαρός ουρανός, οι λιτές εικόνες της καθημερινότητας μου εκεί στο νησί.

Τι είναι αυτό που με κρατάει εδώ σε αυτήν την μεγάλη πόλη, που δεν συμπαθω, παρά ελάχιστες φορές, όταν σε αυτό συνησφαίρουν οι φίλοι μου, οι οικογένεια μου, κάποιες σπαρτές εικόνες που δίνουν ένα άλλο νόημα στην ζωή μου, λίγες φορές, τόσες λίγες.

Με το σπίτι, προσπαθω να δω που είμαι, όταν τα περισσότερα πράγματα μου είναι κλεισμένα στο πατάρι κ στις ντουλάπες κ ακόμα κ εδώ νιώθω να μην έχω "τοποθετηθεί", ελαφρώς ξένος.

Όχι ότι μου έχει κάνει κάτι ο συγκάτοικος, κάθε άλλο, με φρόντισε, μετά από μια μεγάλη περιόδο θλίψης, όπου όλα ήταν μάταια, μου έδωσε χαρά η αλλάγη, με ξένοιασε από έγνοιες.

Μπορεί να είμαι παραπονιάρης, υπάρχει κ το άλλο φλέγον θέμα του συντρόφου, που ακόμα η θέση είναι κενή.

Δοκίμασα κάθες είδους τρόπου για να το καλύψω, τίποτα κανένα αποτέλεσμα.

Πιάνω τον εαυτό μου, να δακρύζει μερικές φορές έτσι από μόνος του, σαν να πνίγομαι μέσα στα πολλά μου δάκρυα.

Είναι μεγάλη αυτή η απουσία κ με τρομάζει το ότι δεν αλλάζει κάτι.

Περνάνε τα χρόνια κ εγώ είμαι ακόμα στο ίδιο ράφι καθισμένος κ αγναντεύω το αγνώστο.

Περνάει ο καιρός.....