Αυτή είναι η μόνη πραγματική φωτογραφία, όπως ακριβώς την αποθανάτισα, ένα απόγευμα πέρυσι το καλοκαίρι, από το μπαλκόνι του δωματίου μου 

Αυτή είναι η φωτογραφία, όταν μετά από μια μεγάλη πυρκαγιά πέρυσι στην Εύβοια, φυσούσε άνεμος κ έφερε όλο το μαύρο καπνό στην Αθήνα. Την  σκούρυνα λίγο, όμως πραγματικά από μόνη της ήταν σχεδόν απόκοσμη

Σήμερα 1η πραγματική μέρα του Φθινοπώρου

ξαναβρήκα τις παλιές μου φωτογραφίες από τον Αττικό ουρανό, φωτογραφίες που είχα βγάλει πέρυσι κ πρόπερσι από το παλιό μου σπίτι. Τις πείραξα λίγο, έτσι κ αλλιώς ο Αττικός ουρανός, δεν είναι πια τόσο γαλανός όσο πριν από 20 χρόνια, έτσι όπως τον θυμάμαι, κ τους άλλαξα το χρώμα, δίνοντας μια απόχρωση εξωπραγματική.

Έχει πλάκα, δεν ξέρω αν στα αλήθεια θα μου άρεσε να δω τον ουρανό έτσι πράσινο, αλλά αυτές είναι μονο φωτογραφίες "πειραγμένες"

Η διάθεση μου είναι καλή, έχει μια μικρή δόση θλίψης, αντίστοιχης του καιρού κ της ημέρας.

Ήμουν 12 χρονών , όταν συνέβη το μοιραίο της 17 Νοέμβρη, μέρα αιώνια για την νεότερη ελληνική ιστορία.

Τελευταία φορά που κατέβηκα στην πορεία, ήταν το 82, ίσως δε θυμάμαι καλά, με τον αδελφό μου τον μεγάλο κ έναν πρώην φίλο μας. Μεγάλη πορεία που κατέληξε σε μακελειό, ποδοπατήθηκαν άνθρωποι, σφαίρες χτυπήσανε κάποιους άλλους, χάθηκα με τον αδελφό μου, κ έκανα το λάθος να τρέξω προς Σόλωνος, κοντά στα Εξάρχεια, όταν με μαζέψανε  κ με σάπισαν στο ξύλο.

Ξέφυγα όπως όπως, μπαίνοντας μέσα στο Πεδίο του Άρεως, που γνώριζα πολύ καλά, κρύφτηκα μέσα στα δένδρα κ σαν πληγωμενο ζώο, κρατούσα την αναπνοή μου, για να μην με βρούν. Μετά από ώρες, γύρισα σπίτι, η μάνα μου εκλαιγε ο αδελφός μου είχε προλάβει να γυρίσει πιο νωρίς κ γω με τα σημάδια της βαρβαρότητας, προσπαθούσα να κρύψω τι μου είχε συμβεί. Είπα διάφορα ψέμματα, για να μην φρικάρει η μάνα μου κ μόνο το βράδυ, όταν εκείνη ξάπλωσε, μιλήσα στον Γιώργο κ του είπα δείχνοντας του τι είχε συμβεί.

Η επόμενη μέρα ήταν πιο δύσκολη, γιατί έπρεπε να πάω στην σχολή κ καθώς περνούσα από μπάτσους, ανατρίχιαζα από τον θυμό που είχα μέσα μου.

Από εκείνη την φορά δεν ξανακατέβηκα στη πορεία, χρόνο με τον χρόνο, άλλαζε, γινόταν πιο πολύ σε εμποροπανήγυρι, χάνοντας την πρωταρχική της σημασία αυτή η ημέρα, για ποιόν σκοπό είχε γίνει, κομματοποιήθηκε, ο καθένας την κράτησε για τον εαυτό του, κ όλοι γίνανε ξαφνικά θύματα της βαρβαρότητας εκείνης της εποχής.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ της φωνές των ανθρώπων που βασανιζόντουσαν στην τότε Σχολή Ευελπίδων-τώρα πια είναι τα Δικαστήρια-, που οι φωνές τους ακουγόντουσαν μέχρι το σπίτι της θείας μου που έμενε εκεί κοντά.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την είκονα της μάνας μου, τότε στην επαρχεία που ζούσαμε, που με την δική της αντίσταση σε ότι συνέβαινε, έβγαζε τα ηχεία του πικ απ, έξω στο μπαλκονι κ ακουγόνταν ο Θεωδωράκης μέχρι το σχολείο που ήταν απέναντι.

Δε θα ξεχάσω την μάνα μου που ήταν κατ'οικόν περιορισμό από την Αστυνομία για πάνω από ένα χρόνο εκεί που ζουσαμε κ όμως ποτέ δεν έβαλε το κεφάλι κάτω, αλλά συνέχιζε με το δικό της τρόπο, να αντιστέκεται με κίνδυνο την ζωή της.

Κ θα την ευχαριστώ για πάντα, για ότι μας δίδαξε περί ελευθερίας, στα δύσκολά εκείνα χρόνια.

Ήμουν 12 χρονών, τότε, τώρα είμαι 46 κ βλέπω πως ότι κ να συμβαίνει, όπως κ να είναι τα πράγματα, ο καθένας σκύβει το κεφάλι για να μην χάσει την βολεψιά του.

Κ δεν μιλάω για κομματικά, δν με ενδιαφέρει αυτή η αξία, μιλάω για την αξιοπρέπεια που έχει πουληθεί από όλους μας, για ένα δάνειο, για ένα αυτοκίνητο, ένα κινητό, μια ματαιόδοξη αξία που τελικά δεν έχει να μας δώσει τίποτε παραπάνω από μια στιγμιαία απόλαυση.

Κ έτσι συμπαιρένω, ότι αυτή που δώσαν την ζωή τους τότε, εκείνο τον καιρό, εκείνη την Άγια Νύχτα, όλα πήγαν στον βρόντο.

Κ πως κάποιοι από αυτούς που ήταν μέσα, γρήγορα ξέχασαν τον σκοπό τους κ βολεύτηκαν στην Νέα Τάξη Των Πραγμάτων.

Είμαι 46, κ βλέπω όλα αυτά κ με θλίβουν.

Αλλά δεν αποκοιμήθηκα, με τον τρόπο μου αντιστέκομαι κ εύχομαι να το κάνουν κ άλλοι.

Miss Souko

Κάνει ζέστη σήμερα, μοιάζει με καλοκαίρι, αποπνικτική ατμόσφαιρα, πολύ νέφος με υγρασία.

Νυστάζω, αλλά πρέπει να ετοιμάσω τα βινύλια μου κ κάποια cd.

  Έχουμε πάρτι σήμερα, το 1ο αυτού του χρόνου. 

Διάθεση μάλλον περίεργη.

   Αναλώθηκε πολύ αυτές τις μέρες σε "τυφλά" ραντεβού, άγνωστοι μέσα στο άγνωστο. 

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ το ίδιο πρόσωπο που έχει 3 κ 4 ζωές , 3 κ 4 διαφορετικές προσωπικότητες.

  Η Souko  δίπλα μου γουργουρίζει, σκύβω δίπλα της κ με πλένει, μου πλένει όλο μου το κεφάλι, βάζει το μπροστινό της πόδι πάνω στο μάγουλο, προσέχοντας μην με τρυπήσει με τα νύχια της κ αρχίζει το πλύσιμο, το δικό της κ το δικό μου. 

Με καταλαβαίνει πότε δεν είμαι καλά, το νιώθω, ανεβαίνει στα πόδια μου κ έρχεται κοντά στο αυτί κ σαν να μου ψιθυρίζει γουργουρίζοντας "όλα θα πάνε καλά, εγώ είμαι εδώ".  

  Θυμάμαι όταν πριν 2 χρόνια σκοτώθηκε φίλος κ ήμουν σε άσχημα χάλια, πόσο περιποιητική ήταν, αν μπορούσε να μου μαγειρέψει, θα το έκανε.

Ο συγκάτοικος μου έχει γοητευθεί από την Souko. 

  Του αρέσει που είναι πολύ κοινωνική, επικοινωνεί, μιλάει, βγάζει κραυγούλες, αναλόγως τι θέλει να μου πεί. Έχω μάθει κάθε φωνούλα της για ποιό λόγο είναι. 

Την λατρεύω.

Οι μέρες πέρνανε, οι σκέψεις περνάνε, οι άνθρωποι περνάνε, σαν ένα τραίνο με δίχως στάσης...

Από χθες νιώθω σαν να μην με χωράει το σπίτι μου, το σώμα μου, το μυαλό μου. Θέλω να φύγω μακρυά, κάπου να χαθώ σε έναν κόσμο που δεν με γνωρίζει.

Πάλι με "ρούφηξε" η μιζέρια της πόλης, όλα γίνονται αργά, νωχελικά, χωρίς ενέργεια. Πέρασε το καλοκαίρι κ όλοι οι φίλοι ξαναγύρισαν στις παλιές τους συνήθειες, όπως κ γω άλλωστε, στον μικρόκοσμο του τίποτα.

Εντάξει δεν ζω τόσο δραματικά, με τις δουλειές ζορίζομαι Μαγαζιά δεν υπάρχουν ώστε να με καλύπτουν, κολλητοί μου 2-3 χώρισαν, μετά από χρόνιες σχέσεις, το μόνο καλό που μου συμβαίνει τις 2 τελευταίες βδομάδες είναι που ξανάρχισα να γράφω μουσική.

 

Η πολή δεν με χωράει, την βαριέμαι, όπως βαριέμαι τον εαυτό μου σε τέτοιες περιόδους. Κλαίω συχνά τελευταία, για μια μόνιμη απώλεια που έχει κατοίκιση μέσα μου.

Είμαστε πολλοί σε αυτήν την πόλη που κυκλοφορούμε μονάχοι, αλλά δεν λυπάμαι τόσο πολύ τον εαυτό μου, όσο λυπάμαι κάποιους φίλους μου που είναι σε σχέση κ νιώθουν μόνοι τους.

Θέλω να ταξιδέψω, αλλά δεν θέλω να γυρίσω πίσω, όταν γυρνάω, η θλίψη στο που ζώ κρατάει ολοένα κ περισσότερο, όσο πιο πολύ πάω σε άλλη χώρα κ βλέπω καινούργια πράγματα, παρόλο που πεθυμώ τους φίλους μου, την οικογένεια μου, την γάτα μου, η επιστροφή είναι όλο κ πιο δραματική, σαν ένας κακός εφιάλτης.

Εγώ το λέω jet lang, αυτό που παθαίνουν όσοι ταξιδεύουν σε χώρες μακρινές κ κάτι παίζει με την ώρα, σε μας παίζει με την αθλιότητα που καθημερινά ζούμε κ ανεχόμαστε όλο κ πιο πολύ, σαν να μην μας αγγίζει η αλήθεια μας.

χάθηκε στον παρελθόν το καλοκαίρι

Πέρασε ήδη μια βδομάδα από τότε που γύρισα κ δεν έχω ακόμη καταλάβει που είμαι. Μπήκα κάπως απότομα στην καθημερινότητα, από την μια, το κρύωμα που καλά κρατεί ακόμα, από την άλλη 4 συνεχόμενα djιλίκια - δεν παραπονιέμαι -ήταν πολύ καλά, ιδίως παρασκευή που ήρθαν φίλοι παλιοί αλλά κ νέοι από το καλοκαίρι, αλλά κ χθες το απόγευμα που ήρθαν πάλι κάποιοι φίλοι κ ο συγκάτοικος.

Προσπαθώ να βρεθώ μέσα στον "κόσμο" μου, έρχονται κ τα γενεθλεία μου, το σάββατο κ δεν ξέρω ακόμα αν είμαι σε φάση να κάνω κάτι μεγάλο στο σπίτι, γιατί θα είναι πολύς κόσμος κ δεν ξέρω αν είμαι σε αυτή την φάση.

Το σίγουρο είναι ότι μου λείπει πολύ η θάλασσα, οι πρωϊνές μου βουτιές, ο βυθός, ο καθαρός ουρανός, οι λιτές εικόνες της καθημερινότητας μου εκεί στο νησί.

Τι είναι αυτό που με κρατάει εδώ σε αυτήν την μεγάλη πόλη, που δεν συμπαθω, παρά ελάχιστες φορές, όταν σε αυτό συνησφαίρουν οι φίλοι μου, οι οικογένεια μου, κάποιες σπαρτές εικόνες που δίνουν ένα άλλο νόημα στην ζωή μου, λίγες φορές, τόσες λίγες.

Με το σπίτι, προσπαθω να δω που είμαι, όταν τα περισσότερα πράγματα μου είναι κλεισμένα στο πατάρι κ στις ντουλάπες κ ακόμα κ εδώ νιώθω να μην έχω "τοποθετηθεί", ελαφρώς ξένος.

Όχι ότι μου έχει κάνει κάτι ο συγκάτοικος, κάθε άλλο, με φρόντισε, μετά από μια μεγάλη περιόδο θλίψης, όπου όλα ήταν μάταια, μου έδωσε χαρά η αλλάγη, με ξένοιασε από έγνοιες.

Μπορεί να είμαι παραπονιάρης, υπάρχει κ το άλλο φλέγον θέμα του συντρόφου, που ακόμα η θέση είναι κενή.

Δοκίμασα κάθες είδους τρόπου για να το καλύψω, τίποτα κανένα αποτέλεσμα.

Πιάνω τον εαυτό μου, να δακρύζει μερικές φορές έτσι από μόνος του, σαν να πνίγομαι μέσα στα πολλά μου δάκρυα.

Είναι μεγάλη αυτή η απουσία κ με τρομάζει το ότι δεν αλλάζει κάτι.

Περνάνε τα χρόνια κ εγώ είμαι ακόμα στο ίδιο ράφι καθισμένος κ αγναντεύω το αγνώστο.

Περνάει ο καιρός.....

Νιώθω τουριστας

Επέστρεψα, ύστερα από δυόμιση μήνες απουσίας μου από την Αθήνα.

Νιώθω σαν χαμένος κ αυτό που πιο πολύ μου λείπει, είναι η πρωινή βουτιά στην θάλασσα.

Πέρασα ωραία κ στην δουλειά αλλά κ ύστερα στις διακοπές.

δεν έφυγα απτο νησί, παρέμεινα εκεί να γνωρίσω άλλα μέρη, ανέβηκα στο βουνό, γνώρισα κάποιους καινούργιους φίλους κ είδα κάποιους από το προηγούμενο καλοκαίρι.

Τώρα πάλι πίσω στην πρωτεύουσα, να αναρωτιέμαι, για άλλη μια φορά, τι είναι αυτό που με κρατάει εδώ κ δεν το αποφασίζω να φύγω οριστικά για κάπου πιο κοντά στην φύση.

Γκρινιάζω, κακός, αλλά νιώθω σαν ξένος, σαν να είμαι σε λάθος όνειρο.

Δεν θέλω να χάσω την ένεργεια που απλώχερα μου δώθηκε.

θα επενέλθω για το φετινό καλοκαίρι κ τις ζεστές στιγμές που έζησα.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Προτελευταία μέρα στην Αθήνα κ πόσο χαίρομαι που θα την ξαναδώ αρχές Οκτωβρίου.

Όπως πέρυσι, πάω στο ίδιο νησί, δουλειά-διακοπές

Πολύ ζέστη σήμερα, όπως κ όλη την βδομάδα που μας πέρασε.

Εκδρομή το προηγούμενο Σαββατοκύριακο με το VM tours, στο Τολό, σε ξενοδοχείο φιλικό με πισίνα, που ξεσαλώσαμε, σαν μικρά παιδάκια, με όλη την παλιοπαρέα, μουσικές, πιώμα, πλάκες, βουτιές, ωραία κ απλά.

Τετάρτη πήγα στα γενέθλια του VMradio, έκλεινε τα 2 χρονάκια του, σε ωραίο μέρος στο κέντρο της αθήνας , στο Νομισματικό Μουσείο, το παλιό σπίτι Τσίλερ, στο βάθος κήπος, ωραία κ εκεί, μαζεύτηκαμε όλοι όσοι αγαπάμε κ έχουμε κοινές αναζητήσης.

Μια φίλη μου είπε ότι μοιάζουμε σαν φυλή, μπορεί να είναι κ έτσι.

Πρέπει να ετοιμάσω τα πράγματα μου, το πιο βαρετό κομμάτι του ταξιδιού μου.

Ευτυχώς φεύγουμε πολλοί φίλοι μαζί κ θα έχει πλάκα στο καράβι.

Εύχομαι σε όλου σας καλές διακοπές, καλή ξεκούραση

καλό καλοκαίρι

κ

καλώς να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί το φθινόπωρο

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΣΠΙΤΙΑ

Σαββατο Κύριακο πίσω στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων

Το Σάββατο είχαμε κανονίσει με τον μεγάλο μου τον αδελφό να πάμε στα Άσπρα Σπίτια, το μέρος που μεγαλώσαμε τα παιδικά μας αλλά κ εφηβικά μας χρόνια. Μια συνάντηση με τους παλιούς μου συμμαθητές, αλλά κ διάφορους φίλους μου, από άλλες τάξεις, που όμως κάναμε πολύ παρέα.

Συγκίνηση μεγάλη, κάποιους είχα να τους δω κ 20 χρόνια.

Αλλαγμένoi όλοι, διαφορετικοί, πιο μεγάλοι, άλλοι παντρεμένοι, άλλοι χωρισμένοι, άλλοι ακόμη μόνοι τους όπως κ γω.

Βρεθήκαμε σε μια ταβέρνα κ έπρεπε να σκαλίσω την μνήμη μου, να επαναφέρω τις γυμνασιακές μου αναμνήσεις, να συνδυάσω τα πρόσωπα που έβλεπα με τα πρόσωπα του τότε κ ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Κάποιοι είχαν αλλάξει πάρα πολύ, δεν μπορούσα καν να τους αναγνωρίσω, η μνήμη μου με πρόδιδε, είχα ξεχάσει των πιο πολλών τα ονόματα, τα πρόσωπα τους δεν μου λέγαν τίποτα, ντράπηκα, ρωτούσα "ποιος είσαι? ποια είσαι?" για να πάρω την απάντηση κ να βρεθώ μέσα στην μνήμη των παιδικών μου χρόνων κ να σκαλίσω από που τους ξέρω, ποιοι ήταν οι συμμαθητές μου, ποιες ήταν οι συμμαθήτριες μου.

Βέβαια κάποιους τους είχα ξαναδεί, τους πιο κολλητούς μου, τους αγαπημένους μου παιδικούς φίλους, που είχαμε ξανασυναντηθεί πριν από 2 χρόνια κ που η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη, τόσο που για μια βδομάδα έκλαιγα συνέχεια, που άφησα να περάσουν τόσα χρόνια χωρίς να δώσω σημεία ζωής, από μια βλακεία του μυαλό μου, σβήνοντας κάθε ίχνος από εκείνο το παρελθόν, λες κ αυτοί φταίγανε που τόσο ήθελα στα 15 μου χρόνια να φύγω από το μέρος που τόσο ωραία πέρασα τα παιδικά μου κ εφηβικά μου χρόνια, αλλά που όταν έφτασα στα 15 μου χρόνια, ένιωθα να πνίγομαι, γιατί το μυαλό μου ήθελε να πετάξει, να ζήση άλλα πράγματα, που εκεί δεν υπήρχαν.

Για πολλά χρόνια αρυόμουν κάθε επαφή με το μέρος, τους ανθρώπους, τους φίλους μου κ αυτό για φοβόμουν μην ανακαλύψουν την κρυφή μου ζωή, μια ζωή που στην Αθήνα άφηνα να εννοηθεί κ που δεν με ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι εδώ. Ίσως γιατί οι καινούργιοι μου φίλοι, αξιολογούσαν πέρα από την σεξουαλική μου ζωή κ δεν τους ένοιαζε.

Τι ήταν αυτό το κόλλημα μέσα μου, που ακόμα στους πιο κολλητούς μου εκεί δεν έχω τολμηση να τους το πω, ενώ κατά βάθος ξέρω ότι το ξέρουν, αλλά κανείς δεν ανοίγει αυτήν τη κουβέντα.

Τελικά σε εκείνη την πριν από 2 χρόνια συνάντηση, αποκάλυψα σε μια από τις παιδικές μου φίλες το μεγάλο μου μυστικό κ η απάντηση ήταν τόσο ομαλή, έτρεμα σαν φύλλο, λες κ αν το έλεγα θα σβηνόμουν από τις μνήμες τους, το είπα κ ξαλάφρωσα, ξαλάφρωσε κ εκείνη ζητώντας μου συγνώμη που όλα εκείνα τα χρόνια ποτέ δεν με ρώτησε πως ήταν η προσωπική μου ζωή, αλλά πως ήμουν ο μεγάλος της κολλητός που πάντα την άκουγα κ πάντα τη συμβούλευα κ εκείνη ήταν που συζητώντας με τους άλλους φίλους μας, σαν να ήθελε να βάλει τα πράγματα στην θέση τους το ανέφερε με τόση ειλικρίνεια δίνοντας μου την αληθινή θέση που είχα ανάμεσα τους κ πόσο την ευγνωμονώ για αυτό, που με έβγαλε από την δύσκολή απόφαση να τους το πω

Τάρα όλοι το ξέρουν κ μα την αλήθεια δεν τους νοιάζει, με αγαπούν όπως με αγάπησαν, όπως με αγαπούν οι φίλοι μου εδώ.

Όμως κάθε φορά που ξαναβρίσκομαι εκεί, νιώθω μεγάλη συγκίνηση, γιατί στριφογυρίζουν όλες μου οι αναμνήσεις, κ νιώθω ότι δεν πρόλαβα να κάνω όλα όσα ήθελα να κάνω, κ θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο τότε το 1972, που γνώρισα όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα αγαπώ για όλη μου την ζωή, να κάνουμε κ άλλα πράγματα.

Έτσι ήταν την Κυριακή, σαν βρεθήκαμε στην παραλία, βουτήξαμε όλοι μαζί στην θάλασσα, κ παίξαμε, γελάσαμε κάνοντας βουτιές από τις εξέδρες, κάνοντας ψευτοαγώνες, μιας κ οι περισσότεροι ήμασταν συναθλητές, γύρνωντας τον χρόνο πίσω, τότε που ήμασταν παιδιά.

Μου έλειψε ο παιδικός μου φίλος που σκοτώθηκε πέρυσι, είχα όμως την αίσθηση ότι ήταν μαζί μας, τον ένιωθα κοντά μου, ίσως γιατί ήμουν συνέχεια με την αδελφή του, κολλητή μου κ συμμαθήτρια μου, κ χωρίς να μιλάμε για εκείνον, οι σκέψεις μας συζητούσαν. Να είσαι καλά όπου κ να είσαι αγαπημένε μου.

Πάλι κλαίω.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως κατά την επιστροφή μου, ήταν πως μου ήρθε η βαθιά επιθυμία να αποκτήσω ένα σπίτι εκεί, κάποια στιγμή, για να πηγαίνω κ να αράζω.

Κ μου φάνηκε παράξενο, που παρότι έχω ταξιδέψει σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας αλλά κ στο εξωτερικό, ποτέ δεν ένιωσα τόσο βαθιά αυτή την επιθυμία, ίσως γιατί μεγάλωσα κ συνειδητοποίησα ότι αυτός ειναι ο τόπος μου. Μπορεί να γεννήθηκα στην Μασσαλία, να ζω στην Αθήνα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου, όμως τα Άσπρα Σπίτια είναι ο Τόπος που με σημάδεψαν κ χαίρομαι πολύ που συνέβη αυτή η αποκάλυψή, γιατί θα μου δώσει την ευκαιρία να σκαλίσω πολύ τον παρελθόν που καταχώνιασα κ έκρυψα στα βάθη της ψυχής μου.

 Αν κάποτε μου έλεγε κάποιος να ξαναδώ τους παλιούς μου φίλους των παιδικών μου χρόνων, θα αντιδρούσα, τώρα νιώθω καλά με τον εαυτό μου που ξαναβρέθηκα με τους αγαπημένους μου, κ πως μπορεί να περάσανε τόσα χρόνια απουσία μας, όμως τώρα που βρεθήκαμε νιώθω ευτυχισμένος κ δεν βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ.

Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι.

Βέβαια χρωστάω πολλά στον μεγάλο μου τον αδελφό, που με την επιμονή του αλλά κ την υπομονή του, να μας ξανά συνδέσει εκεί, να βρει τις ρίζες του, όπως έχει κάνει στο παρελθόν για την οικογένεια του Πατέρα μου, την οικογένεια της Μητέρας μου, που παλιά τα θεωρούσα όλα αυτά βλακείες, αχ πόσο άδικο είχα, κ πόσο τον ευγνωμονώ για αυτό, να είσαι καλά αδελφέ μου.

Πάλι κλαίω

είναι σήμερα πανσέληνος?

αποφάσισα να γράψω, γιατί πέρασα πολύ ωραία στον γάμο των φίλων μου στο Ναύπλιο, που μαζευτήκαμε όλα τα Ρεμάλια, φιλοί από τα παλιά. 

γελάσαμε πολύ, μπανακι στην θάλασσα, γλέντι, ξενύχτι. γνώρισα καινούργιο φίλο,  καλό παδί γέματος εκπλήξεις, όπου κάναμε πολύ παρέα, μιλώντας για τι άλλο ?  για  τέχνη.

μου έκανε εντύπωση η φωτογραφική του ματιά, στις ίδιες εικόνες πόσα διαφορετικά πράγματα αντιλαμβανόταν, κ στην στιγμή τα φωτογρ'αφιζε. φυσικά ο νέος μας φίλος έγινε αγαπητός κ από την υπόλοιπη παρέα.

συνταξιδέψαμε μαζί στον γυρισμό, σαν να γνωριζόμασταν πολύ καιρό, κ μου άρεσε αυτό το συναίσθημα. πήγαμε σπίτι του για να μου δείξει κάποιες φωτό που μου έδειξε στο Ναύπλιο. συζητήσαμε πολλή ώρα για το τι μπορούμε να κάνουμε με αυτές κ αποφασίσαμε να το κάνουμε ταινιάκι με δική μου μουσική.

μου αρέσουν οι συνεργασίες, μου αρέσει η δημιουργία μαζί με άλλους, είναι πιο ολοκληρωμένο, στέκεται.

σήμερα ζέστη πολύ

είχα ραντεβού με τον Νίκο, όμως δεν μπόρεσα να κρατηθώ στη αναπάντεχη πρόσκληση του ξαδέλφου μου, συνονόματος μου, για μια βουτιά στην θάλασσα. Χωρίς να το σκεφτώ, έστειλα μήνυμα στο φιλαράκι μου, κ βουρ για την θάλασσα.

το μέρος δεν 'ηταν τίποτα σπουδαίο, αλλά είμαι πολύ βολικός σαν άνθρωπος κ προσαρμόζομαι γρήγορα στις διαφορετικές καταστάσεις από μένα.

παρόλο που είχε πολύ κόσμο, λόγω καύσωνα, το ζητούμενο ήταν η δροσιά της θάλασσας κ η γκρίνια για το που ήρθα είχε εξανεμισθεί.

επιστροφή στην αθήνα κ μόλις μπαίνεις στην πόλη όλα μοιάζουν σαν να μην έφυγες ποτέ, σαν να μην έλειψες ποτέ. 

χθες σεισμός κ ήταν 5 το πρωί, λίγο πριν πάω για ύπνο. κουνήθηκα αρκετα, ίσως γιατί μένω ψηλά, δεν τρομοκρατήθηκα, το ήξερα ότι θα γίνει.

δεν ξέρω πως συμβαίνει, αλλά ξαφνικά το νιώθω κ στυγμιαία έρχεται σαν σκέψη στο μυαλό μου, κ όσες φορές έχει τύχει, έχει γίνει ο σεισμός, όχι απαραίτητα στην αθήνα, αλλά κάπου αλλού.

έζησα τον μεγάλο σεισμό  το 81, που είμασταν στο Link bar στην πλάκα κ έπαιζα ταβλι με φίλο μου, όταν ξαφνικά ένιωσα το τράνταγμα άλλα κ το πάτωμα να κουνιέται σαν να ήμουν πάνω σε κύμματα. πεταχτήκαμε σαν βολίδες έξω. όταν μπήκαμε στο μαγαζί, το πάτωμα δεν υπήρχε.

καθώς έφυγα με του φίλους μου για να πάμε ο καθένας στα σπίτια τους, η αθήνα έμοιαζε πιο πολύ σαν βομβαρδισμένη. αυτοκίνητα παντού, κόσμος να φωνάζει, μια σκέτη κόλαση. ομολογώ πως σε κατί τέτοιες στιγμές υποκλίνομαι στην φύση κ νιώθω πόσο ασήμαντος είμαι.

ώσπου να φτάσω σπίτι, η καρδιά της μάνας μου αλλά κ των αδελφών μου είχαν κάνει το ταξίδι γη-σελήνη 10 φορές.

οι σκηνές που είδα στους δρόμους της αθήνας δεν περιγράφονται.

οι επόμενες μέρες μας βρήκαν στην κάρυστο, η μάνα μου αρνιόταν να πάει στην δουλειά της κ πολύ περισσότερο να μας αφήση μόνους μας.

κάποιες μέρες τις περάσαμε στο πεδίο του άρεως, όπου "ζούσαν" κάποιοι φίλοι μου με τις οικογένειες τους, με αφορμή τον  σεισμό αλωνίζαμε το πάρκο, καπνίζωντας μακριά από τους μεγάλους, αφού κ το σχολείο ήταν κλειστό. ωραία είχαμε περάσει.

παρασκευή παίζουμαι στην "γιορτή της μουσικής" κ την άλλη παρασκευή συμπαραγωγικό πάρτυ με "κορμοπανους-αρχιδιαμιντια-muzak7" θα γίνει μεγάλο πανηγύρι, το επόμενο σάββατο, αρχές ιουλίου εκδρομούλα με vm στο τολό με όληηηηη την κουρελαρία, ταξιδάκι αναψυχής πριν φύγω για δονούσα κ επιστρέψω σεπτέμβριο πιά.

καλό βράδυ κ καλό καλοκαίρι