Πάλι βρέχει

Ο καιρός άλλαξε, από χθες πάλι βρέχει. Δεν πρόλαβα να μαζέψω τα χειμωνιάτικα κ ξανά πίσω στα καθημερινά. Δεν μου αρέσει , το λέω, μου άρεσε που για 2 μέρες έβγαλε ήλιο, περπατούσα στον δρόμο με το κοντομάνικο. Τώρα πάλι σκεπάζομαι με το πάπλωμα, αλλά κ η διάθεση άλλαξε, κλείστηκα πάλι στον εαυτό μου. Γκρίζος ουρανός, γκρίζες σκέψεις, γκρίζα όνειρα. Που κ που έρχεται στις σκέψεις μου η παλιά ιστορία, κ ακόμα αναρωτιέμαι πότε πρόλαβε να μου αφήσει τόσα σημάδια, μόνο 21 ζωντανές μέρες περάσαμε μαζί κ οι υπόλοιπες μόνο μέσω βίντεο. Ακόμα αναρωτιέμαι το γιατί, μετά προσπαθώ να σφηνώσω τις σκέψεις μου κ να σκεφτώ κάτι άλλο, δεν πετυχαίνει πάντα, χάνομαι μέσα στα "γιατί" κ αν ήταν τελικά όλα αυτά αληθινά, αν τελικά δεν έβλεπα μπρος μου αυτό που θα ακολουθούσε. Το μόνο που απόμεινε από όλο αυτό είναι μια μεγάλη απορία Χτες είδα στην ΝΕΤ ένα έργο για έναν gay ναύτη που δολοφονήθηκε άγρια από συν ναύτες του γιατί ήταν gay. Έκλαψα, δεν μπορώ να πω, μου άρεσε, αλλά πιο πολύ μου άρεσαν αυτά που έλεγε η μάνα του στο δικαστήριο για τον θάνατο του γιου της. Έλεγε λοιπόν, " όσο κ να θέλει συγχωρήσει τον κατηγορούμενο, ακόμα δεν μπορεί, όσο κ να θέλει να ξεκολλήσει το μυαλό της από το συμβάν, δεν μπορεί, κ νιώθει σαν έχει πέσει μέσα σε μια μεγάλη λακκούβα όπου δεν υπάρχει φως κ έχει μείνει με την απορία ΓΙΑΤΙ?" κάπως έτσι νιώθω κ εγώ, ΓΙΑΤΙ?, δεν μου έδωσε ποτέ μια εξήγηση, τι έγινε κ έμεινα με την απορία κ αυτή η απορία με βασανίζει από τότε. Ίσως δεν θα μάθω ποτέ, αν κ έχω την ελπίδα ότι θα εμφανιστεί από το πουθενά, τι θα μου πει όμως δεν ξέρω. Ίσως άδικα βασανίζομαι, τώρα πια δεν τον θέλω, θέλω μια εξήγηση κ μια συγνώμη. Τον έπνιξα" γρήγορα, ίσως γιατί βρίσκομαι σε μια περίεργη φάση της ζωής μου όπου όλα αλλάζουν, μεγαλώνω κ μεγαλώνουν όλα μέσα μου. Περνάω πολλές ώρες μόνος στο σπίτι, δεν έχω σκέψεις, πως θέλω να φτιάξω τον χώρο μου, μεσα στο σπίτι, μέσα στην ψυχή μου. Δεν συμβαίνει κ κάτι που να με ανεβάσει στα ύψη, προσπαθώ μόνος μου να απογειωθώ, δεν τα καταφέρνω πάντα κ επίσης δεν τα καταφέρνω όσο θα ήθελα ή δεν γίνεται πάντα. Το θετικό είναι πως ο πόνος έγινε εμπνευση, γράφω μουσική κ αυτό με ανακουφίζει. περιμένω το καλοκαίρι να φύγω, να βρεθώ στην θάλασσα, να με γιάνει η θάλασσα