Λίγο πριν μας αφήσει η Άνοιξη κ έρθη το πολυπόθητο καλοκαίρι

Πήγα στην Μύκονο, για δουλειά Είχα να πάω 10 χρόνια κ είχε αλλάξει πολύ, αυτό που μου έκανε εντύπωσει ήταν η ακριβειά της κ αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν με τι ευκολία χαλούσε ο έλληνας "τουρίστας" τα λεφτά του εκεί. Η βραδυνή διασκέδαση, βαρέτη, όλα τα μαγαζιά την ίδια μουσική, πριονοκορδέλα τους φωνάζω όλους αυτούς τους "ντιτζει", αλλά κ πολλά μπουζουκοσκυλάδικα ακούσα, σε μαγαζιά που σε άλλες εποχές παίζαν κάτι καλύτερο. Δεν το γυρίσα το νησί, δεν είχα πολύ χρόνο, αλλά κ διάθεση, δεν έχω μεταφορικό μέσο κ αυτό το κάνει πολύ δύσκολο. Πήγα στην Κάπαρη, αγαπημένη μου παραλία από τα παλιά. Λίγος κόσμος, χωρίς ομπρέλες, χωρίς μαγαζί με εκοφαντική μουσική, μόνο η θαλασσα κ που κ που κάποιο καίκι, να σπάει αυτήν την γλυκειά μονοτονία. Η θάλασσα, πάγος, αλλά την χάρηκα, πήγα με τα ποδιά από την χώρα, σε ένα νησί που αμφιβάλλω αν περπατάει κανείς ακόμα, όλο μηχανές , μηχανάκια, αυτοκίνητα, λεωφορεία, σκάφη, τζετ σκι. Φάνηκε παράξενο στους φίλους μου όταν τους είπα ότι πήγα κ ήρθα με τα ποδιά -πάνω κάτω πρέπει να είναι 7 χιλιόμετρα-. Πρωτοπήγα στην Μύκονο όταν ήμουν 18 χρονών-1980-, τότε που το νησί ήταν "αποικία" των διασήμων όλου του κόσμου, τότε που φαινόταν φυσικό να περπατας στον δρόμο κ να συμβαζίζεις με την Μαριία Κάλλας, την Σοφία Λώρεν, τον Ντέιβιντ Μπαουί κ άλλους πολλούς. Έμενα στην Παράγκα, την χειρότερη παραλία του νησιού, γιατί είχε φύκια, πέτρες κ αχινούς. Τότε ήταν ερημική, μια μικρή ταβέρνα κ δύο μικρά δωμάτια που νοίκιαζε, ο Μπαρμπα-Γιώργης αν θυμάμαι καλά. Στο ένα δωμάτιο έμενα εγώ στο άλλο ένας Μεξικάνος-ο Πεντρο-. Από την ώρα που ξύπναγε έπινε τεκίλα, ήπια κ γω μια φορά κ είδα τον κόσμο ανάποδα. Δεν γυρισα πολλά μέρη, όσα μπορούσα να περπατησω, γιατί το νησί είναι δύσκολο στο περπάτημα, έχει πολλές ανηφοριές, κατσάβραχα, δύσβατα μέρη. Ήταν όμως ένας μικρός πάραδεισος, το λιμάνι δεν υπήρχε κ ερχόταν η μαούνα να σε πάρει, όπως τότε στα Κουφονήσια, πρίν φτειαχτεί το λιμάνι, στην μέση της θάλασσας, εξυπακούεται ότι δεν είχε σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα. Τι ωραία τότε! Ξαναπήγα, με την σχολή μου ένα χρόνο μέτα κ τότε ακόμα δεν υπήρχε το λιμάνι, αλλά το έφτειαχναν, από την στιγμή που φτειάχτηκε το λιμάνι, όλα αλλάξαν, ακόμα κ οι ίδιοι οι Μυκονιάτες αλλάξαν. Ξαναγύρισα το 1986 για να δουλέψω Οι αλλάγες πολλές, τρόμαξα να την γνωρίσω. Τα πάντα ακριβά, κόσμος πολύς, αλλά όχι ο κόσμος που είχα δει την πρώτη φορά, κάπως πιο άξεστος, το ίδιο κ οι περισσότεροι μυκονιάτες, το απότομο χρήμα τους ζάλισε, τους θόλωσε. Θυμάμαι όταν ξαναπήγα στην Παραγκά, δειλά δειλά άρχισε να έχη περισσότερο κόσμο, χάθηκε η μαγειά της μοναξιάς, της απομόνωσης. Έχω καλές κ κακες αναμνήσεις από εκείνο το καλόκαίρι. Ξαναπήγα το 1998 για να δουλέψω Η μύκονος είχε γίνει μια μεγαλούπολή, προάστια , μικρά χωριά, έθιμα, κόσμος, House, αυτοκίνητα, μηχανάκια, πολλή φασαρία, πουθένα ησυχία, ούτε στην Κάπαρη, ούτε στην Παράγκα, που τώρα πια είχε όλη από άκρη σε άκρη η παραλία , εστιατόρια, μπαρ, κάπινγκ, ξενοδοχειά, φασαρία, δυνατή μουσική κ πουθενά ησυχία. Τώρα πια η Μύκονος είναι ένα μεγάλο σουπέρ μάρκετ, όπου όλα συμβαίνουν αλλά τίποτε δεν γίνεται, πάροτι το νησί έχει μαγικά μέρη, αμμουδιές ονειρικές κ κάτι στον "αέρα" της που την κάνει διαφορέτικη, η φύση της που είναι αλλόκοτη, σαύρες σας Ινγκουάνα, έχασε για πάντα αυτό το πρωτόγνωρο που αντίκρυσα τότε την πρώτη φορά, τότε το 1980.